gedeelde muren

Eigenlijk zit ik altijd op visite, het is wel een aangename visite, het is ook een visite die ik zelf kies, maar het blijft een visite!

----------------------------

Waar ik me vreselijk aan kan ergeren is als mensen zeggen: Ja, maar dan bedoelen we niet jou, jij bent zo Hollands. Om geaccepteerd te worden moet ik een Hollander zijn. Snappen ze nou niet wat ze daarmee doen? Ik wil geaccepteerd worden als Surinamer en niet dat ze een Nederlander van me maken en me dan accepteren.

-----------------------------

Waarom mag je maar één nationaliteit hebben. Het is echt niet zo dat mijn innerlijk veranderd doordat ik voor één nationaliteit kies. Ik wil mijn nationaliteit niet veranderen, dat is een bewuste keus. De enige reden om te veranderen zou zijn dat ik dan mag stemmen. Maar waarom mag ik hier nog steeds niet stemmen? Ik woon hier al 34 jaar, ben naar school gegaan, heb al 25 jaar dezelfde werkgever en betaal belasting. Dat staat allemaal geregistreerd. Met één druk op de knop kunnen al mijn gegevens gecontroleerd worden en tóch mag ik hier niet stemmen, omdat ik de Nederlandse nationaliteit niet heb, maar dat veranderd mij in mijn innerlijk of mijn politieke opvattingen echt niet. Ik neem deel aan de maatschappij, weet zelfs meer van wat zich, politiek gezien, hier afspeelt dan in het land van herkomst. Ik kan me wel voorstellen dat je een tijdsgrens instelt van bijv. 5 of 10 jaar, dat je niet na 3 maanden al een goede keuze kunt maken, maar als je volledig deelneemt aan de maatschappij zou je toch ook moeten kunnen stemmen.

---------------------------------

Was Nederland het doel om je thuis te worden?

In mijn geval is dat een interessante vraag, we gaan ervan uit dat mensen thuis zijn hier, ik voor mij ben hier nog steeds op zoek naar thuis, niet in relatie tot een thuis dat ik ooit had, maar meer vanuit een gemis dat ik vanaf het begin had, mijn ouders waren immigranten in Zwitserland en wij waren daar niet thuis, eigenlijk herhaal ik hun zoektocht naar hun thuis.

In Nederland was ik moe van mijn zoektocht, door uitputting en vertwijfeling was het dat ik anders ging denken: ‘ik doe iets niet goed er klopt iets niet, ik zoek steeds verder en die plek is er niet’; hier kwam ik op de gedachte dat die plek helemaal niet bestaat en dat ik die plek moet maken. Dat het ook iets met kunstenaarschap te maken heeft met creatie, dat ik die plek moet scheppen dat die niet bestaat, dat ik van binnen moet stoppen met zeuren en het accepteren als een startpunt dat dit de ‘tools’ zijn waarmee ik ben gekomen, waar geen thuis is voor mij moet ik er een maken.